Vrijdag

Een kwartiertje later dan gepland kom ik in Huissen aan. Ik heb in Zevenaar geslapen, dus een goed excuus voor deze vertraging heb ik niet echt. Ik gooi het 'we hebben vakantie' argument dan maar in de strijd.

Voordat we vertrekken laten we onze helmen nog even aan elkaar snuffelen. Eenmaal samen een paartje gaan we op weg. 

Nog in de wijk zie ik dat mijn iPhone niet oplaadt. Het blijkt mijn oplaadsnoertje te zijn, komen we na wat experimenteren met verschillende kabeltjes achter. 

Voilà la problème zegt Koen. LA problème vraag ik? Geen idee zegt 'ie, maar bij problemen is het bijna altijd vrouwelijk. Wat een levenswijsheid heeft die zoon van mij inmiddels opgedaan! (al is het in dit geval toch wel LE problème, maar daar maken we verder geen probleem van.)

Koen rijdt nog even terug naar huis en regelt daar een tijdelijk snoertje voor zijn vader.

Zeltingen, Hier kommen wir!

Net na de tunnel van Swalmen maken we ons eerste stop. 

Koen gaat daar even naar het toilet en komt terug met een heuse oh my god ervaring. In het toilet zijn vogelgeluidjes te horen. Nee, geen schijtlijsters, maar heuse, frisse vogeltjes en dat ook nog in combinatie met verschillende kleurtjes licht. Zen-poepen to the max en dat alles dus in een toilet van een tankstation aan de snelweg, in Limburg!  

Als we de snelweg weer oprijden zijn we getuige van een bijna-ongeval. Gevalletje invoegen zonder te kijken. Dat ging nog maar net goed. 

Ons laatste stukje autobaan voor vandaag. Bij Maastricht verlaten we de snelweg. Maar in plaats van een mooi Limburgs landschap komen we op een ordinair industrieterrein. Ook dat achter ons latend wordt de omgeving toch wel mooier en mooier. 

Tijd voor een bankje. 

Dit bankje? Neh... Deze dan? Neh... Enfin, 4 bankjes verder; BINGO!.

Nu we door het landelijk gebied rijden stoppen we een stuk vaker. 

Hey, weer een bankje, is het wat? Dat is het, al hebben we geen idee of we nu in Duitsland of België zijn. Het blijkt België te zijn.

We houden wel van een beetje spanning, want tijdens de pauze blijft mijn motor op contact staan om de Senna op te laden. Mocht het toch teveel stroom vreten en de motor zou niet meer willen starten is het sowieso Koen die mij zal aanduwen. (of alleen naar Zeltingen zal gaan)

We passeren een lokaal ponykamp dat op hun dooie akkertje over de Bundesstraße hobbelt. Duitsers met gestrekte arm zwaaiend, maar dan met grootse gebaren vragen ze of we rustig aan willen doen. Doen we uiteraard, maar wat een gevaarlijke plek! Je mag hier 100km en effectief wordt er nog veel harder gereden dan dat.

Een ander schouwspel is een oudere man die erg onzeker bultje-af scheurt met zijn fietsje. Koen haast zich te zeggen dat hij tuinman is. Ik snap 'm niet zo snel, maar als verpleger zou hij, verplicht aan zijn afgelegde eed, de onderdelen van de oude man weer aan elkaar moeten monteren mocht die met zijn fiets ter aarde storten. Als tuinman hoeft hij alleen de berm een beetje terug in fatsoen te brengen.

Weer een uurtje verder; hey! zien we daar een bankje?

Als we op dat bankje een beetje voor ons uit zitten te turen valt het ons op dat je door mijn motor heen kunt kijken! Onder in het frame zit een 'holle buis' en zoals de motor nu op de standaard staat kijk je daar dus recht doorheen. Zou dat zijn om hem van zijn wielen te kunnen tillen of zo? Stang erdoor en daarmee de hoogte in? We hebben geen idee. 

Naderhand heb ik dat aan goeroe Rein gevraagd. 'neu, hoort zo'...

We zijn bezig met het laatste stukje route van vandaag en ik moet Koen een welgemeend compliment maken. Wát een mooie route is dit!! Koen is zo eerlijk om te zeggen dat ik deze route destijds voor Pam en hem heb gemaakt. 

Wordt 'ie niet minder mooi van. 

Aangekomen in Zeltingen melden we ons bij het hotel. Helemaal niks mis mee! Wel met de parkeermogelijkheid, maar uiteindelijk zetten we ze in een zijstraat tegen een gevel en doen de motoren goed op slot. Hopenlijk lopen hier geen fanatieke Vollstreckungsbeamten (boa's).

Bij het inchecken lopen we nog tegen een kleine taalbarrière op. Mijn Türks is niet wat je zegt je-van-het. Zijn Duits is dat ook niet. "ohne Frühstuck gebucht!!", ja stimmt! (holen wir biedeliedel). 

Het slot van de kamer gaat maar moeilijk open en we beginnen te twijfelen of het wel de juiste kamer is, maar dat is het. Ik spring stap als eerste onder de douche en Koen maakt alvast kwartier.

Koen heeft al de hele weg, wat zeg ik, de hele week een restaurant op het oog waar je mooi kunt zitten en waar ze heerlijke schnitzels hebben, en dat is niet hier bij de Turk. 

Het is een half uurtje lopen langs de Moezel, wat ook helemaal niet verkeerd is na de hele dag in het zadel te hebben gezeten. 

Er is een plekje op het terras buiten en je kijkt inderdaad schitterend van je af, zo over de Moezel. Als we eenmaal zitten en ons biertje besteld hebben, denk ik dat náást Koen in plaats van tegenover hem, misschien een mooier plekje is. Dan zie ik wat meer van de omgeving. Een hoop geschuif met metalen stoelen over het stenen terras..., mensen kijken om, maar ik zit! 

Mooi plekje, maar nu zie ik Koen niet meer! En de vakantie is al zo kort. Dan maar op de kopse kant van de tafel. Hoop geschuif met metalen stoelen op het stenen terras... mensen kijken om, maar ik zit. Nog mooier plekje!

Gek word ik vaak van mezelf, met al dat getwijfel. Nu lusten wel wat he Koen? Een uurtje geleden ook al wel, antwoordt hij droog.

Als de kaart komt begint het hele gedoe weer opnieuw, ik kan niet kiezen. Eigenlijk had ik gewoon Koen moeten volgen in zijn keus, dat is me nog nooit misgegaan. Maar als ik al dat lekkers zie begin ik me toch weer af te vragen of ik de Schwenksteak misschien toch niet net iets lekkerder vind dan de Braumeisterschnitzel mit Klosterbiersauce en Pommes. 

Eenmaal geserveerd slaat die twijfel nog weer een keer toe. Maar het is allebei hartstikke lekker!

En ja, we zitten inmiddels weer tegenover elkaar, maar dan andersom. 

Buikjes vol met spijs en drank gaan we langzaam maar zeker weer richting hotel. Het spat een klein beetje, maar niks om ons echt druk over te maken. 

Mooie omgeving hier.

En of het zo moet zijn, het terras van ons hotel is grotendeels overdekt! Plof! We zitten! Tegenover elkaar. Zwei Eifeler Landbier bitte. Ik laat Koen maar bestellen, altijd goed. Prosit!

Als Koen het tweede rondje wil bestellen wordt hem te kennen gegeven dat ze gaan sluiten, althans dat denkt hij het het gebrabbel op te mogen maken. Collega komt zo afrekenen. €12 voor twee biertjes is de schade. Voor Duitse begrippen best veul vinden we.

Aan de overkant van de weg staat een grote feesttent die bij de Weinkirmes (wijnkermis) hoort. Doen we er daar ook nog een biertje. Ze hebben een heel systeem met Glaspfand waarbij je voor een euro een glas 'huurt'. Aan het eind van de avond lever je het glas weer in en krijg je je euro terug. 

Gezellig, zo aan de lange tafel, naast elkaar.

We proberen nog ergens een currywurst te scoren, maar er worden alleen hamburgers, friet en zoete meuk verkocht. Dan laat maar even zitten. 

Rond middernacht houden we het voor gezien en scrollen op ons hotelbed nog even door de socials heen. Laten we nu ook bifi-worstjes in de koffer hebben!