Zaterdag

Om 9:00 uur worden we wakker en takelen het rolluikje open voor wat licht.

De geplande route behoeft enige aanpassing. Er is een forse wegomlegging hier in Zeltingen en ik probeer op mijn mobiel daar letterlijk en figuurlijk omheen te werken. De belangrijkste reden dat ik destijds geswitcht ben van Garmin naar TomTom is de mogelijkheid om op je mobiel een route te plannen en dan die geplande route naar je TomTom te sturen. 

Koen is de beroerdste niet en herinnert mij hier uiteraard maar al te graag aan, als het alsmaar niet lukt. Gaat 'ie goed pap? Ik consulteer ook collega IT-er Bob nog even op de vroege zaterdagochtend, maar ook samen komen we er niet uit. We staan er weer lekker op zo!

We kleden ons aan en zoeken de motoren op, halen de sloten eraf en bergen deze op. We kunnen gaan, ware het niet dat Koen zijn sleutel kwijt is. Die blijkt nog in zijn zadelslot te zitten... net als gisteren... Gaat 'ie goed Koen?

Na 1,5 minuut rijden zetten we 'm weer op de standaard. Even nog wat Frühstück scoren voor straks onderweg. Twee flesjes water en wat broodjes.

Route staat goed? Koen heeft zijn sleutels? Los geht's!

Als we tussen de landerijen meanderen is een haas (én Koen) bijna het haasje. Het kreng (de haas) steekt zonder uitkijken de weg over en het gaat maar net goed. Zo zie je maar weer dat een ongeluk in een klein hoekje kan zitten. Het had ook een olifant kunnen zijn en die zijn een stuk minder snel dan hazen.

Na ongeveer een uurtje sturen lijkt het ons een goed moment om aandacht te gaan besteden aan het ontbijt. We rijden op een stuk met een prachtig uitzicht en er dient zich ook nog een bordje P van parkeren aan. Groot is de teleurstelling als blijkt dat die parkeerplaats dan weer omringd is met bomen en het er stikt van de paupers. Raar clubje.

Houdoe en bedankt, we zoeken nog even verder.

Iets voor elf uur; Frühstück an der Mosel! Zowaar een complete eethoek op straat.

De weg er langs is bij tijd en wijle erg druk. Het aloude grapje ik zou er niet willen wonen komt weer bovendrijven. Sorry, insiders only.

Voor ons rijdt een Nederlander met een vouwwagen steeds langzamer en uiteindelijk doet hij zijn alarmlichten aan. Dat lijkt ons toch een teken dat hij wil dat wij er langs gaan, toch? Niet dus, hij lijkt blij ineens aan de linkerkant van de weg een parkeerplek te zien en gooit de hele handel voor een tegemoetkomende auto om zijn doel te bereiken. Wij schamen ons een beetje dat we ook met een Nederlands kenteken rijden.

Vervolgens passeren we een scooter met daarop twee volwassen kerels. Het kan dus nog altijd erger. 

Boven op de berg houden we onze volgende pauze. Kei-mooi uitzicht op Reichsburcht Cochem vanaf waar middeleeuws-achtige muziek te horen is, dat draagt best ver zo bergje op. Er is daar iets gaande, maar we weten niet precies wat. Het interesseert ons ook niet dermate dat we erheen willen. We houden het op een soort openluchtmuseum. 

Wat we ook niet goed kunnen bepalen is de kleur van de vlag die daar wappert. Koen denkt rood-wit, ik denk rood-wit-blauw. 

We maken weer aanstalten verder te gaan. Koen haalt nog wel even zijn voering uit de jas, het kwik is inmiddels gestegen tot 23 graden. Ook poetsen we nog even de brilletjes. 

Het is een mooi snelle afdeling zo en de rood-witte vlag van het kasteel wordt steeds beter zichtbaar.

Een stukje verderop wil ik ook mijn binnenjasje er wel uit, we stoppen en strekken even langs de kant van de weg, in de schaduw. 

Bij de volgende stop checken we onze mobiel even. Pam stuurt Koen een fotootje met wat boodschappen die ze gedaan heeft. Bij die boodschappen zit ook een wel heel forse winterpeen wat Koen de levenswijsheid anything is a dildo if you're brave enough ontlokt. Het is inderdaad weer de hoogste tijd om op te stappen.

Het zijn hier schitterende glooiende wegen en we genieten volop. Als we denken stoer bezig te zijn worden we ingehaald door een collega motorrijder, type kamikaze. Alsof wij stilstaan, zo hard komt hij voorbij. Beneden aangekomen zien we hem staan en aanstalten maken om hetzelfde stuk weer terug te racen. En dat waarschijnlijk een paar keer achter elkaar.  

Het is wat wisselvallig weer en de voeringen gaan weer in de jas. Als ik mijn jas in orde aan het maken ben voel ik iets op mijn rug. Koen ritst mijn broek van mijn bretels. Letterlijk en figuurlijk onderbroekenlol, mijn motorbroek zakt langzaam, maar erg zeker naar mijn enkels. Nog blij dat ik het deze vakantie maar tegen eentje hoef op te nemen. Als de broers samenspannen tegen 'die ouwe' maak helemaal geen schijn van kans. Een op een trouwens ook niet. 

We hebben nog wat boodschapjes nodig, zoals tandpasta, Bifi worstjes en koekjes. We zetten de navigatie op de plaats Wittlich waar vast en zeker winkels zijn. Maar op weg daar naartoe passeren we al een Lidl. Koen gaat even naar binnen om te kijken wat ze hebben biedelidlbiedelidl. Hij komt terug met worstjes en koekjes en voor ieder een worstenbroodje.

We stappen weer op voor het laatste stukje van de route.

Bij het hotel rijdt Koen verder door, heeft hij niet gezien dat ik ben gestopt? De communicatie is al een tijdje uitgevallen, die moet je namelijk wel regelmatig opladen, wil die het blijven doen. Maar hij rijdt doelbewust door, tandpasta halen bij de buurtsuper... die gesloten is.

We stallen de motoren op dezelfde plek als gisteren, prima plekje.

Op de kamer kijken we wat door onze socials terwijl de ander een verkwikkende douche neemt.

Als we naar buiten gaan om te eten is alles stampes vol. Duurt maximaal een half uurtje wordt ons verzekerd. We gaan een stukje wandelen en komen dan zo wel weer terug. Het rondje op de kermis voor ons hotel is heel snel gemaakt, geen bal aan. We gaan weer even terug naar de kamer.

Een half uurtje later is er gelukkig wel plek. Zwei große Bier bitte! 

We bestellen pizzabrood vooraf en allebei Steak mit Pfeffersauce. Koen mit Pommes, ik mit Bratkartoffeln.

Schuin tegenover ons komt een downie van rond de 30 met, denken we, zijn vader en zijn opa zitten. Het ziet er niet zo heel gezellig uit, het lijkt een moetje. Er wordt niet gesproken en ze wachten in stilte op hun eten. Als die jongen in afwachting van zijn hoofdgerecht ineens een serieuze hap neemt van de grote plant die naast 'm staat, valt het ons zwaar niet te hard te lachen. Het is gewoon een super komisch gezicht.

Het eten (de steak, niet de plant) smaakt ons prima en we bestellen nog een tweede biertje. Dat blijkt later niet op de rekening terecht te zijn gekomen, maar we gaan er niet voor terug.

We maken nog een wandelingetje om het eten wat te laten zakken en komen daarbij weer op de kermis terecht. Inmiddels is dat wel sfeervol zo in het donker en een stel dronken Mädeln zijn amusant om gade te slaan.

Als het dreigt te gaan regenen drinken we ons glas leeg en gaan we naar de kamer om een spelletje te doen, al is Vrienden van Amstel ook wel leuk en lekker relaxed om te kijken.